Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008 η πόλη της Λαμίας τιμά

την μνήμη του Πολιούχου της Ευαγγελιστή Λουκά και

την επέτειο απελευθέρωσης της 64 χρόνια μετά, από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.

Ημέρα μνήμης και τιμή για εκείνους που μας βλέπουν από ψηλά!

….Σαν την σημερινή μέρα ,ξημερώνοντας 18 του Οκτώβρη 1944 από τις πρώτες πρωινές ώρες στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λαμίας υπήρχε μια μεγάλη κινητικότητα. Τα στρατεύματα κατοχής Γερμανοί, Αυστριακοί, Ιταλοί ,ήταν σε μεγάλη ένταση .Οι στρατιώτες άρχισαν να μαζεύονται στο σταθμό ,με την πλήρη εξάρτησή τους, έπαιρναν ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν .Στην αρχή δεν είχαν καταλάβει τι γινόταν, υπήρχε μεγάλη αναστάτωση ,ρωτούσαν μεταξύ τους τι είχε συμβεί ,ώσπου πληροφορήθηκαν ότι τέλος ,γυρίζουν στην πατρίδα τους, οπισθοχώρηση.

Οι αξιωματικοί έδιναν τις τελευταίες οδηγίες οπισθοχώρησης και οι διαταγές ήταν ξεκάθαρες ,ότι δεν κουβαλιέται καταστρέφεται να μην το βρούνε οι Έλληνες και το χρησιμοποιήσουν εναντίων τους.

Την όλη αυτή κινητικότητα την είχε πάρει είδηση και ο Λευτέρης Αντωνίου που έμενε ακριβώς απέναντι από το σταθμό , ήταν σιδηροδρομικός υπάλληλος στο τμήμα τηλεπικοινωνίας ,ο ενδιάμεσος κρίκος κινήσεων των στρατευμάτων κατοχής με τον Ελληνικό επαναστατικό στρατό του βουνού, τους αντάρτες.

Αμέσως όταν πληροφορήθηκε τι συνέβαινε και με τον τρόπο που μόνο αυτός γνώριζε έκανε γνωστό το γεγονός ,οι κάτοικοι έπρεπε να προστατευθούν ,πολλά γινόντουσαν με τις οπισθοχωρήσεις .

Σε κάποια εμπορικά βαγόνια άρχισαν να συγκεντρώνονται πυρομαχικά ,βάζανε πάρα πολλά σε τέτοια ποσότητα που με το ζόρι κλείσανε τις πόρτες.

Τα άτομα που μανουβράρανε εκείνο το βράδυ τα βαγόνια ,για να τα βάλουνε σε μια διάταξη για την αναχώρηση της αμαξοστοιχίας ,ήταν δυο στρατιώτες διαφορετικής εθνικότητας ,ο ένας Ιταλός – ο Ντεσιμόνε - και ο άλλος Αυστριακός -ο Ηλίας Κόκκινος –(πήρε το όνομα κάποιου Έλληνα ).

Τα βαγόνια με τα πυρομαχικά θα έμειναν τελευταία , οι πυροτεχνουργοί θα βάζανε τους εκρηκτικούς μηχανισμούς και το τι θα γινόταν απερίγραπτο ,η ποσότητα των πυρομαχικών ήταν τόσο μεγάλη που μόνο το οστικό κύμα της έκρηξης θα ισοπέδωνε τα πάντα σε ολόκληρη την πόλη.

Η απόφαση όμως των δύο στρατιωτών ήταν απόλυτη και τους βρήκε σύμφωνους και τους δύο ,θα μένανε Ελλάδα .

Δυο νέοι άνθρωποι ,διαφορετικής εθνικότητας διαφορετικής κουλτούρας διαμαρτυρόμενοι με τον τρόπο τους για όλα αυτά που κάποιοι τους υπόβαλαν να κάνουν εγκατέλειψαν το στράτευμα τους ,σώζοντας αθώους και βάζοντας την Λαμία πάνω από την ζωή τους δείχνοντας την μεγαλοψυχία και την ανθρωπιά τους

Έτσι σε συνεννόηση με τον μηχανοδηγό της ατμομηχανής και ενώ είχαν βάλει τα επικίνδυνα βαγόνια στη σειρά και πριν ακόμη μπουν οι εκρηκτικοί μηχανισμοί δόθηκε μια μεγάλη ώθηση των βαγονιών προς την Στυλίδα και όλα έφυγαν προς την ελευθερία .

Η ανατολή ηλίου βρήκε την Λαμία ελεύθερη και τον Λευτέρη να φωνάζει πάνω από την ταράτσα του 9^ου Δημοτικού σχολείου

- Λαμιώτες ,πατριώτες ,Ξυπνήστε οι Γερμανοί Έφυγααααααν !!!!!

Είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ !!!!